Captatio benevolentiaeApreciado lector, tú que sabes de la paciencia, haz uso de ella para leer el texto que sigue y no te rindas hasta el final: obtendrás lo que mereces. Poesía de lo antipoético, grito del yo (y del nosotros) y surrealista confesión de las miserias y bondades humanas. Extrañamiento ante un "mundo insolvente", denuncia de la opresión y del fascismo ,"Porque soy hombre", y homenaje a los derrotados y a los que luchan y no se silencian. Canto al libre encuentro y al sexo , y a la comunión luminosa del amor con la persona amada: "¿Será tu lengua mi libertad?, ¿Será tu silencio mi país? Poema calidoscópico, acumulativo en las copulativas, que se queda sin aliento en la comunión íntima, que superpone y yuxtapone imágenes cubistas enlazadas a ritmo de latigazo y sucesivos encabalgamientos.
El
Autorretrato poético de
Alfonso Pexegueiro, este "
Humano - valiente hijo de la puta- escriptor", es una descarga lingüística, un bulón (perno) que taladra y desoxida la semántica del lenguaje, una pirueta que desasosiega el pensamiento y una patada en el tafanario (palabra que descubrí por este texto) de algunos, -incluidos ciertos poetas- . Pasen, bajen poco a poco las escaleras, deténganse si necesario fuese en algún rellano. Pero lean y disfruten porque
"En este mundo de insolvencia /hay fragmentos de luz en los árboles de la noche " AUTORRETRATO

Son bandido - indesexable - tolo-
incipiente candil de tebras-
escuro chirrar de vento
desherdado - cabrón - húmida
choia que se arrastra -
Son o valente fillo da puta -
fillo dunha nai
con ovarios nos peitos
que me salvou da morte -
Son o que empezoña as pedras
para que canten -
e o que lle dá de beber ó soño
para que baile -
Son o bulón frotante,
engraxador das tascas -
o que lambe triste as estrelas
Son o ladrón do sol -
Son o outeiro despelexado -
o barco carregado de marihuana -
a lei do borracho -
o homosexual que adora
o rimel mouro nas pestañas -
e o cu rosado da prostituta -
Son o cabeza parida do averno
fillo ilexítimo do demo -
e bautizado con mexo de cabra -
Son eu ó que o ve-lo pedrisco
estoupa en alabanzas
e ó lostrego chámalle irmán
e á chuvia esposa -
Son o que son - cortado o pelo -
medrada a barba -
e ladillas nos rulos do amor -
alumeado de cínifes -meto as mans
nos sobacos -e
arrinco morangos de chocolate
que lambo chupando os dedos -
Coido os versos -para que non
os pise o Porco -
e amo á viúva xove -
á casada puritana - ó Celestino -
puto pai
dun carneiro extraviado, mouro pai de mouros,
ámoo -
a ti despréciote -
e son todo mans cando amo
a unha muller -
e todo beizos cando pluma
a deletreo - lingua- e tacto -
tacto e lingua -
e todo liña
cando ela se deita - esquecémo-la
terra -
todo ollos cando espido o lume/cae
o cabelo
e aceptámo -la sombra iluminada -
quéimanos o pracer -
son todo todo cando xa non somos dous
e...
e...
e...
Eu que son unha besta cando
empreño a uhna mula -
SON HUMANO - U-M-A-N-O
(H- H - H- H- H- H)
ESE SON EU que bebo en cuncas
de pedra - e
mastigo noites de centeo
mentres penso nunha rúa de follas de tabaco onde face-lo amor -
GLU- GLU
tunante -malparido -sinvergonza -
fillo ríspido de rata (natural)
que odia o fascismo por ser home -
e ama as flores con corazón
de gusano -
así -pegado o que é meu e san
á fiestra -CAHGO-
hago caca- acendo a luz -e leo a HIKMET*-
e non durmo ata que me escocen
as espullas do silencio
que levo dende cativo nas tempas -
ENTÓN QUE NON ME ESPERTEN
ah, son escriptor -hip -
para
morrer más pegado á letra que firmou
por min
neste mundo de insolvencia -
(hai fragmentos de luz nas árbores da noite)
(fundidos homes puxeron o seu fundido peito no orballo; si; pelexaron para derrota-la onda devastadora das clases; morreron; substitúenos outros nos cárceres; outros homes que saben que vivir non é calar; nin unha broma; nin un anceio antolladizo; outros homes que se ergueron deica o más alto do guindastre e berraron con tódalas suas forzas pedindo unión e carraxe; outros homes que foron defraudados por outros homes; porque ó tafenario gústalle estar sentado e nunca levantarse; si)
[...]
¿Será o teu corpo noite ou espasmo sobre o meu corpo?
¿Serán os teus seios esa claridade que busco?
¿Será a túa lingua a miña liberdade?
¿Será o teu silencio o meu país?
*
Nazim Hikmet Ram (Salónica, Imperio Otomano, 1901-Moscú, 1963), fue un poeta y dramaturgo turco, considerado en Occidente como el poeta más importante en lengua turca del siglo XX (de Wipedia).
AUTORRETRATOSoy bandido- indeseable -loco-
incipiente candil de tinieblas-
oscuro chirriar de viento-
desheredado-cabrón-húmeda
corneja que se arrastra-
Soy el valiente hijo de la puta-
hijo de una madre
con ovarios en los pechos
que me salvó de la muerte-
Soy el que emponzoña
las piedras para que canten-
el que le da de beber al sueño
para que baile-
Soy el bulón flotante,
engrasador de tascas-
el que lame triste las estrellas
Soy el ladrón del sol-
Soy el cerro despellejado-
el barco cargado de marihuana-
la ley del borracho-
el homosexual que adora
el rimel negro en las pestañas-
el culo rosado de la prostituta-
Soy el cabeza parida del averno-
hijo ilegítimo del diablo-
y bautizado con meado de cabra-
Soy yo el que al ver el granizo
estalla en alabanzas-
y al rayo le llama hermano
y a la lluvia esposa-
Soy el que soy- cortado el pelo-
crecida la barba-
y ladillas entre los rulos del amor-
alumbrado de cínifes- meto las manos
en los sobacos- y
arranco fresas de chocolate
que lamo chupando los dedos-
Cuido los versos -para que no
los pise el Puerco-
y amo a la viuda joven-
a la casada puritana- al Celestino-
puto padre
de un carnero extraviado, moro, padre de moros,
lo amo-
a ti te desprecio-
y soy todo manos cuando amo
a una mujer-
y todo labios cuando pluma
la deletreo-lengua- y tacto-
tacto y lengua-
y todo línea
cuando ella se acuesta - olvidamos la
tierra-
todo ojos cuando desnudo el fuego/cae
el pelo
y aceptamos la sombra iluminada-
nos quema el placer
soy todo todo cuando ya no somos dos
y...
y...
y...
Yo que soy una bestia cuando
empreño a una mula-
SOY HUMANO- U- M-A- N- O
(H-H-H-H-H-H)
ESE SOY YO que bebo en tazas
de piedra- y mastico noches de centeno
mientras pienso en una calle de hojas de tabaco en donde hacer el amor-
GLU- GLU
tunante-malparido sinvergüenza-
hijo áspero de una rata (natural)
que odia el fascismo por ser hombre-
y ama las flores con corazón
de gusano-
así -pegado lo que es mío y sano
a la ventana-
CAGHO- hago caca-
enciendo la luz- y leo a HIKMET*-
y no duermo hasta que me escuecen
las verrugas del silencio
que llevo desde niño en las sienes-
ENTONCES QUE NO ME DESPIERTEN
ah, soy escriptor-hip-
para
morir más pegado a la letra que firmó
por mí
en este mundo de insolvencia-
(hai fragmentos de luz en los árboles de la noche)
(hundidos hombres pusieron su hundido pecho en la escarcha; sí, pelearon para derrotar la onda devastadora de las clases; murieron, los substituyen otros en las cárceles; otros hombres que saben que vivir no es callar; ni una broma; ni un deseo antojadizo;otros hombres que se levantaron hasta lo más alto de una grúa y gritaron con todas sus fuerzas pidiendo unión y rabia; otros hombres que fueron defraudados por otros hombres; porque al tafanario le gusta estar sentado y nunca levantarse; sí;)
[...]
¿Será tu cuerpo noche o espasmo sobre mi cuerpo?
¿Serán tus senos esa claridad que busco?
¿Será tu lengua mi libertad?
¿Será tu silencio mi país?
Blasfemias de silencio, Alfonso Pexegueiro. Edicións Xerais de Galicia, Vigo 2000.