Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar no que eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.
Lois Pereiro (1958-1996)
Escupidme encima cuando paséis
por delante del lugar en el que yo repose
enviándome un húmedo mensaje
de vida y de furia necesario
Si quieren profundizar sobre la personalidad del poeta les recomiendo Lois Pereiro. Fotobiografía sonora, Edit. Ouvirmos 2010. Incluye dos CD con una excelente entrevista al poeta y poemas musicados. Los versos que les dejo con mi traducción pertenecen a Poemas de enfermidade e morte, Edicións Positivas 2010.
Curiosidade
Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.
¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta fevre impenitente abrise
a derradeira porta e pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?
Curiosidad
Saber que llega la muerte
y el cuerpo es un paisaje de batalla:
una carnicería en el cerebro.
¿Permitirías tú, amor desierto,
que en esta fiebre impenitente abriese
la última puerta y la cerrase
tras de mí, sonámbulo e impasible,
o pondrías el pie
entre ella y el destino?
Todos aqueles que me amaran morto
amábanme máis vivo.
Abríranse dúas portas en direccións opostas
e escollín a que se abría cara a vida
co sol entrando a eito polas fiestras.
[…]
Todos aquelllos que me amaron muerto
me amaban más vivo.
Se habían abierto dos puertas en direcciones opuestas
y escogí la que se abría hacia la vida
con el sol entrando permanentemente por las ventanas.
[…]
¿Qué lle podo ofrecer a quen me intente
se son un fío solto da esperanza
tecido e destecido por Penélope?
[…]
¿Qué le puedo ofrecer a quien me intente
si soy un hilo suelto de la esperanza
tejido y destejido por Penélope?
[…]
Déixate devorar por quen te escolla
agora que es unha luz evadida
da escuridade que te tiña capturado.
Déixate devorar
e impide feramente
que te volva habitar e te contaxie
a túa latente sombra inevitable
Déjate devorar por quien te escoja
ahora que eres una luz evadida
de la oscuridad que te había capturado.
Déjate devorar
e impide fieramente
que te vuelva habitar y te contagie
tu latente sombra inevitable
Contra a morte!, o amor que vai conmigo; contra o tempo que remata!, o voso tempo;
contra o loito!, o desexo; contra o mundo!, unha bomba meditada; contra min!,
ser o mesmo que fun e que non era eu mesmo…
Contra la muerte!, el amor que va conmigo; contra el tiempo que acaba!, vuestro tiempo;
contra el luto!, el deseo; contra el mundo!, una bomba meditada; contra mí!,
ser lo mismo que fui y que no era yo mismo…
(Contra a morte, o amor que vai conmigo)
Dos días que reserva para min o destino
cada unha das súas noites por vivir
sería a derradeira
a única esencial
se puidese vivirte a ti tamén
trasnoitado sobre o teu corpo en calma
cohabitando os teus soños
sobrevivido á miña inexistencia
soñado nas túas noites
ou prorrogado en ti.
(Contra la muerte, el amor que va conmigo)
De los días que reserva para mí el destino
cada una de sus noches por vivir
sería la última
la única esencial
si pudiese vivirte a ti también
trasnochado sobre tu cuerpo en calma
cohabitando tus sueños
sobrevivido a mi inexistencia
soñado en tus noches
o prorrogado en ti.
Declaración
Amarte vida, amarte case sempre,
inda que sexas dura e leves entremedias
piedade e odio intermitentemente.
Es ti a que sempre educas e aceleras
a doenza letal dos que non se resignan
a ignorar como es en realidade:
somentes un traxecto
cómodo e aldraxante cara a morte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero a ignorancia salva ós que non queren
arriscarse a perderte tan axiña
a cambio da renuncia a profanarte.
[…]
Declaración
Amarte vida, amarte casi siempre,
aun que seas dura y lleves entremedias
piedad y odio intermitentemente.
Eres tú la que siempre educas y aceleras
a dolencia letal de los que no se resignan
a ignorar como eres en realidad:
solamente un trayecto
cómodo y ultrajante hacia la muerte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero la ignorancia salva a los que no quieren
arriesgarse a perderte tan pronto
a cambio de la renuncia a profanarte.
[…]
Mala Sorte
E por primeira vez desde que souben
que aínda respiraba e seguía vivo
sei o que é sentir medo a non estalo
Interrompido na mellor escea
cando estaba soñando un soño dérmico
de paixón e de beleza
cunha serea distancia literaria e sabia
só ela podía ser tan inoportuna
groseira inculta e pouco delicada
chamándome despois de ter sobrevivido
á confortable atracción do fracaso
e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.
Mala Suerte
Y por primera vez desde que supe
que aún respiraba y seguía vivo
se lo que es sentir miedo a non estarlo
Interrumpido en la mejor escena
cuando estaba soñando un sueño dérmico
de pasión y de belleza
con una serena distancia literaria y sabia
sólo ella podía ser tan inoportuna
grosera inculta y poco delicada
llamándome después de haber sobrevivido
a la confortable atracción del fracaso
y saber de una vez lo que era la vida
amar e ser amado.
13 comentarios:
excelente post
No he leído nada de él. Lo tendré presente. No me desagrada...salut desde Barcelona
E eu que pouco lera deste autor, acabo de descubrir un camiño curioso polo que divagar con máis interese...
Fermosa selección.
Unha gozada,rula.
Pásovos este enlace de youtube
http://www.youtube.com/watch?v=gyYkRr_78ZY
Homenaje dentro de una semana.
Poemas con fuerza, con destellos que no quieren ser apagados por la oscura muerte. Me han gustado.
un saludo
Un descubrimiento impresionante. En el dolor y la muerte hay tanta vida que al ignorarlos nos sorprendemos arrinconando a la propia vida.
Cuanto más información busco sobre Lois Pereiro más se acrecienta mi interés por conocer su legado. Muchas gracias por hacer universal una vez más la maravilla de lo autóctono.
Un abrazo
Tus entradas siembran en mí la curiosidad por saber algo más. Así que estuve buscando sobre él y tremenda vida!
Hay gente admirable que nos enseñan más de lo que entendemos.
Un abrazo y suscribo también lo que dice Gaia.
Era de noche y Él estaba solo.
Y vio a lo lejos los muros de una ciudad amurallada y se encaminó a la ciudad.
Y cuando estuvo cerca oyó los pasos de los pies de la alegría dentro de la ciudad, y la risa de la boca del gozo y los fuertes sones de numerosos laúdes. Y llamó golpeando a la puerta y le abrieron algunos de los guardianes.
Y se quedó contemplando una casa de mármol con hermosos pilares de mármol en la fachada. De los pilares pendían guirnaldas, y había antorchas de cedro dentro y fuera. Y entró en la casa.
Y cuando hubo atravesado la sala de calcedonia y la sala de jaspe, y hubo llegado a la larga sala del festín, vio a un hombre reclinado en un lecho de púrpura marina; tenía los cabellos coronados de rosas rojas y los labios rojos de vino.
Y Él se acercó por detrás y le tocó en el hombro y le dijo:
-¿Por qué llevas esta vida?
Y el joven se volvió y le reconoció, y respondiendo le dijo:
-Era leproso y me curaste. ¿De qué otro modo había de vivir?
Y Él salió de la casa de nuevo a la calle.
Y, transcurrido un rato, vio a una mujer con la cara pintada y el vestido de colores llamativos y con perlas calzándole los pies. E iba tras ella, a pasos lentos como un cazador, un joven cubierto con un manto de dos colores. El rostro de la mujer parecía el rostro hermoso de un ídolo, y los ojos del joven brillaban de lujuria.
Y Él les siguió deprisa y le tocó al joven en la mano y le dijo:
-¿Por qué miras a esta mujer y de ese modo?
Y el joven se volvió y le reconoció y dijo:
-Era ciego y me diste la vista. ¿Qué otra cosa había de mirar?
Y Él se adelantó corriendo y tocó la ropa de color llamativo de la mujer y le dijo:
-¿No hay otra senda en que andar más que la senda del pecado?
Y la mujer se volvió y le reconoció, y riéndose dijo:
-Tú me perdonaste los pecados y el camino que sigo es agradable.
Y Él salió de la ciudad.
Y cuando hubo salido de la ciudad, vio a un joven que lloraba sentado al borde del camino.
Y se acercó a él y le tocó los largos bucles del cabello y le dijo:
-¿Por qué lloras?
Y alzó el joven la mirada y le reconoció y respondió:
-Estaba muerto y me resucitaste de entre los muertos. ¿Qué otra cosa iba a hacer más que llorar?
“El bienhechor”, Oscar Wilde.
No lo conocía. Es poesía cuajada entre la vida y la muerte, hecha con sangre.
Muy interesante la cita que nos regala el peletero.
Un abrazo.
Vaya, Shandy, no había visto esta entrada tuya cuando anteayer, y al filo ya del día siguiente del 17 de mayo, le dediqué en la Posada una nota casi puramente informativa a Lois Pereiro, además de poner como muestra un par de poemas, entre ellos el inevitable epitafio. Si me lo permites, buscaré la forma de enlazar (linkar) algún punto del comentario con esta excelente valoración y antología. Un beso.
Noto a conxunción dos poemas entretecidos coa vida e a morte como un karma tántrico. Noto, devagar, os fíos que entrecruzados divagan no verso con asiduidade perfecta. Confinamento de marabillosos matices en poemas breves e profundos. Por fin unha obra, prenda sublime para desvestirnos de loito.
dit blog interessant en nuttig
obat herbal atasi asam lambung
Publicar un comentario